Herinneringen

De dame in de winkel is niet gediend van onze vragen en grapjes. De onduidelijkheid komt omdat het hier al september is op 31 augustus. Had ik kunnen weten natuurlijk. En dat geeft een ander schema dan gedacht. Ze reageert wat glazig op mijn vragen. De totale tocht duurt twee uur, maar ze heeft geen idee hoe lang je aan het rijden bent. Ze snapt ook niet waarom je dit zou willen weten. We kopen een van de laatste kaartjes. Ze sluit af met de motiverende mededeling dat we daarmee als haringen in een ton zitten. Ik krijg er direct zin in.

Voordat het zover is, gaan we eerst nog een rondje eiland fietsen. Het is mooi weer maar wel met een straffe bries. Oostenwind volgens de voorspelling. Maar als we naar het westen fietsen hebben we hem mee. Onderweg doen we een paar geocaches. Bij de “dodemans bol” kunnen we de schat niet vinden. Het is een intrigerende naam en we leren dat het hier ook wel de “bol van de dooie” genoemd werd. Opvarenden met een besmettelijke ziekte werden hier aan land gebracht en begraven. Ze mochten niet op de gewone begraafplaats. Stel je voor dat ze een van de andere dooien zouden aansteken. Later hebben ze de restanten verzameld, begraven en een hek omheen gezet. Vooral dat laatste is belangrijk. Hiermee wordt zeker een uitbraak van besmettelijke ziekten voorkomen.

Daar heb ik nu geen last van. De Vliehorst Expres ploegt voort. We rijden door de Sahara van het Noorden. En eindigen bij het drenkelingenhuisje. Dit huisje is origineel gebouwd voor gestrande drenkelingen. Nu is het verworden tot een verzamelplaats van gejutte spullen. Vooral die van Sil. Hij weet er smakelijk over te vertellen. Over de flessenpost, de as van mijnheer van Dam en het maritieme leven op sterk water. Op internet zie ik dat je ook kunt trouwen in het drenkelingenhuisje. Ik ben al getrouwd, maar als ik het ooit weer zou doen, dan zal ik het zeker overwegen. Daarna gaan we zeehonden kijken. Als een dobber zien we hun kopjes boven water. Iets verderop ligt Texel. Geef me een steen en ik gooi hem naar de overkant. 

Wat ik erg leuk vind aan de Vliehorst expres zijn de banden. Beter gezegd, drie van de banden. In het loopvlak hebben ze in spiegelschrift een gedicht uitgekerfd. Loop je over het strand waar de Vliehorst Expres (er zijn er twee) heeft gereden dan zie je een eindeloze herhaling hiervan:
Sil, zijn weg vrijgevochten, een leven navigerend tussen eb en vloed.
Te vroeg van de steiger vertrokken voor de laatste vaart. 
en
Lippen branden van verlangen naar het zilte van de jouwe.
De wind maakt ruimte en in vrijheid kan ik van je houden.
en
Wat ik zocht vloeit hier langs je voeten, stroomt door je handen,
raakt aan je wang en verovert voor altijd je hart.

We laten de zeehonden achter en stappen weer in onze bolderkar. Blijkbaar hebben we iets fout gedaan, want we worden gestraft. Een man met een accordeon stapt in. Die stond hier toevallig ook in deze hel van zand. We zijn nog niet weg of hij begint dijenkletsers te spelen. Meteen wordt het verschil tussen mannen en vrouwen duidelijk. De vrouwen lopen alras in polonaise door de kar. Luid meezingend. De mannen kunnen niet anders dan beschaamd opzij kijken. Gelukkig staan hier nog wat verlaten tanks want door de week is het hier militair oefenterrein. Het ergste is dat ik al die Hollandse meezingers herken en ken. Zo komen we hossend terug bij “het Badhuys” waar ik mijn best doe deze herinnering weg te drinken. Door de straffe wind mee zijn we gezandstraald in de wagen. Tot in de bilnaad zit het spul en dat schud je niet zomaar meer uit.